03/06/2010
Αν θέλεις να πάρεις το στέμμα του βασιλιά πρέπει να του κόψεις το κεφάλι. Αυτό είναι διαχρονική… υποχρέωση. Όπως είναι γνωστό σε όλους πως το πληγωμένο θηρίο είναι επικίνδυνο γι' αυτό και αν μπορείς το… σκοτώνεις. Αυτές τις δύο βασικές λογικές αγνόησε ο Παναγιώτης Γιαννάκης κι έχασε την ευκαιρία να γίνει… ήρωας. Θα βρεθούν ενδεχομένως πολλοί να μιλήσουν για τη διαιτησία...
Η άποψή μου είναι πως ήταν χειρότερη από τα δύο προηγούμενα ματς, πως υπήρξε ανοχή στη σκληρή άμυνα του Παναθηναϊκού (δεν πρόκειται να φυλλομετρήσω φάσεις, δεν το έχω κάνει ποτέ), αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι, όταν έχεις το παιχνίδι στα χέρια σου και το αφήνεις να χαθεί.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να πιπιλάμε αυτήν την καραμέλα. Αν οι διαιτητές (πέρα από τα όποια λάθη) ήθελαν να κόψουν τον δρόμο στον Ολυμπιακό, δεν θα τον άφηναν να πάει στο +14. Αν πάλι κάποιοι υποστηρίξουν πως πήγε εκεί αψηφώντας τα σφυρίγματά τους, γιατί απλά ήταν καλύτερος, ας το έκανε μέχρι το τέλος.
Οι "πράσινοι" δεν ήταν απλά με την πλάτη στο καναβάτσο. Ήταν εντελώς μπλοκαρισμένοι και το μόνο που έκαναν ήταν να καταθέσουν ψυχή στο παρκέ. Κάτι που έκαναν και οι "ερυθρόλευκοι". Η διαφορά ήταν ο τρόπος που καθένας επέλεξε να ζήσει ή να πεθάνει. Πολεμώντας ή κοιτάζοντας το ρολόι.
Από τη στιγμή που το ταμπλό έδειξε 48-60, βαρέθηκα να βλέπω τον Παπαλουκά να χτυπά την μπάλα στο παρκέ. Τρύπα άνοιξε! Οι επιθέσεις 24 δευτερολέπτων, με τους φιλοξενούμενους απλά να πετούν την μπάλα για να μην τους μείνει στα χέρια, έγιναν τρόπος έκφρασης. Αν απέμεναν 2-2.30 λεπτά θα έλεγα πως ο Γιαννάκης με μαεστρία κατέβασε ταχύτητα. Όταν, όμως, υπάρχει μια ολόκληρη περίοδος, δεν σταματάς να τρέχεις, δεν σταματάς να παίζεις.
Κι όταν βλέπεις το γήπεδο να… κατηφορίζει, παίρνεις και τάιμ άουτ, βάζεις και τον Σχορτσιανίτη για να έχεις παίκτη να "ακουμπήσεις" την μπάλα, κάνεις πράγματα, που ο κόουτς του Ολυμπιακού δεν έκανε.
Θα μπορούσε το ίδιο σχόλιο να αποτελεί ύμνο προς την προσπάθεια των "πράσινων", προς το πείσμα του Σπανούλη, την ηρεμία του Ομπράντοβιτς, το πάθος και το "καθαρό μυαλό" του Μπατίστ, παρότι ο κόσμος γύρω τους χάνονταν. Όμως θαρρώ πως το πρόσωπο της βραδιάς είναι ο "δράκος", που έχασε τη μεγάλη του ευκαιρία, απλά και μόνο γιατί δεν πήγε ο ίδιος να πάρει το στέμμα, αλλά περίμενε να κυλήσει ο χρόνος, για να του παραδοθεί στα χέρια.
Θα ήταν άδικο για την υπερπροσπάθεια των "ερυθρόλευκων" και τη μεγαλειώδη εμφάνισή τους μέχρι να… σβήσουν οι μηχανές, να πω αυτό που σκέφτομαι. Όμως, ποιος δεν το σκέφτεται;
Είναι μάλλον απίθανο ο Ολυμπιακός να έχει… δεύτερη ευκαιρία. Ακόμα και αν συνέλθει ψυχολογικά (πιστεύω ότι η χθεσινή ήττα πρέπει να ήταν πιο οδυνηρή από αυτή στον πρώτο τελικό) και νικήσει στο ΣΕΦ, θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να ξαναβρεί (διορθώνω: να δημιουργήσει ξανά) τέτοιες συνθήκες, για να κάνει το… μπρέικ.
kogas@enternet.gr
ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ
